1  تو چه زیبایی!

ای اندوه گین ترین خورشید زمان

تو چه زیبایی‏ !!

پریشان من _

و صدایت چه صلابت دردناکی دارد

آن گاه که از انسان می خوانی _

2   انسان_ همچنان که خورشید تنهاست

و این _ هر دو هم آواز عتیق

با آوازهای زیبا و تلخشان

رو سوی جاده ناکجا دارند

3    دختر وحشی زمانی _

تو _

خورشید افسونگر

فریبا و خدای گونه

تنها به پای بازی نگاه توست_

که می توان_ مرگ را بی هراس خوش آمد گفت

و _

فریب دردناک جهان را تاب آورد

4    تو تنها سایه گیر دنج خلوت ذهن منی

به گاه غروب _

چون بر فراز شهرم_

جام از می ناب پر می کنی

پیاله به پیاله ی ابرهای دلبند می زنی

5   تو ای خورشید مفتون

در درون گداخته ی تو

تنها _ انسان می یابد

دهشت بارترین _

تقدیر جاودانه ی تنهایی اش.

6    تو را

افسونگری تنها می خوانم

و آن گاه که غمگینی

سردترین خورشید زمینی

وآن گاه که از عشق می خوانی

ژرف ترین خورشید زمانی

 نوشته شده توسط امین در دوشنبه 85/8/8 و ساعت 8:31 عصر | نظرات دیگران()